Θέλω τη μέρα που θα φύγεις απ\' το πρωί να μου γελάς... (Στίχοι του Οδυσσέα Ιωάννου)

Και συ, σε μια κόχη, κάνεις πρόβες αποχαιρετισμού. Αποχαιρετισμού απ\' όσα ελπίζεις, απ\' όσα αγαπάς, απ\' όσα πληγώνεις· από τη ζωή την ίδια. Όλη μέρα με μια κούπα καφέ και τα τσιγάρα σου, που το πακέτο του παραπέμπει σε πένθιμο τοιχοκόλλημα. Η ψυχική κόπωση να υπερσκελίζει τη σωματική. Οι μαύροι κύκλοι κάτω από τα μάτια μέρα τη μέρα να γίνονται εντονότεροι. Νοσηρές σκέψεις, νοσηρός νους: αθεράπευτος. Ένα κουβάρι μπερδεμένο η ζωή σου. Μια πίκρα μες στα μάτια σου, με αναλαμπές που όλο και λιγοστεύουν. Τρενάκι αναποδογυρισμένο η καρδιά σου, ξεχασμένη σαν κάθε χαλασμένο παιχνίδι. Μόνο μια άσπρη κόλα, λες, σε μαγνητίζει· και γράφεις, γράφεις ασταμάτητα. Ίσως ασυνάρτητα, ίσως μόνο για σένα, ίσως...